Worüm wi Kinner uns domals in de Wull harrn, dat weet ik vundaag nich mehr. Weer seker nix Wichtiges. Wat ik aver noch weet: op eenmal
klopp dor een an’t Stuvenfinster un snack mit en ganz depe Stimm: „Wöllt jüm woll oordig ween, sunst kummt de Wiehnachtsmann nich!“ Wat hebbt wi för en Schreck kregen! De Wiehnachtsmann sülven, oha! Op eenmal kunnen wi ganz still ween. Naher keem unse Mudder vun’t Melken rin,
un denn seten wi all tosamen to singen un Gedichte opseggen bi’n Adventskranz. Liekers: de Schreck seet uns bet Wiehnachten hen in de Knaken. As ik en beten öller weer un nich mehr an’n Wiehnachtsmann glöven dee, heff ik mal spikeleert: weer dat do unse Vadder ween – an’t Stuvenfinster? Oder Unkel Peter vun nevenan? Fraagt heff ik nich. Ja, dat Singen un Gedichte opseggen – dat weer sowat as en Plicht, dat hett eenfach dorto höört. An dree Gedichte kann ik mi besinnen, de muss jedereen vun uns mal butenkopp lehren un denn an’n 24. Dezember opseggen. Een dorvun is dat lütte
Gedicht, wat wi ok ut Rudolf Kinau sien bekannte Wiehnachtsgeschicht „De brune Schimmel“ kennen doot: Wiehnachtenavend, denn gaht wi na

bps3

baven, denn klingeln de Klocken,denn danzen de Poppen, denn piepen de Müüs in Opa sien Hüüs. Un jüst so as Rudolf Kinau dat in sien Geschicht vertellt: ik glööv, wi hebbt dat domals ok nich verstahn, wat in düt Gedicht meent is. Dorto mutt man eerst groot warrn un de Wiehnachtstiet mit anner Ogen ankieken. As wi en beten öller wurrn, keem düt Gedicht an de Tour Sünnerklaas Kiek mal, wat is de Heven so root, dat sünd de Engeln, de backen dat Broot, de Wiehnachtsmann sien Stuten för all de lütten Leckersnuten. Nu flink de Töller ünner ’t Bett un legg di hen un wees recht nett.
De Niklaus steiht al vör de Döör, de Wiehnachtsmann, de schickt em her. Un wat de Engeln backt hebbt, dat schöllt jüm proberen, un smeckt jüm dat goot, so höört se dat geern. Un de Wiehnachtsmann smunzelt: Nu back man mehr! Ach, wenn doch blots eerst Wiehnachten weer. De Naam vun dat Gedicht hebbt wi do nich keent, ok nich, dat Johann Beyer dat schreven harr. Un liekers: jüst düt feine Gedicht hebbt wi geern opseggt – un dat weer seker in vele plattdüütsche Familien so. Ob wi dat ok geern utwennig lehrt hebbt? Dat weet ik nich mehr. Ja, un dat Backen! Dat hett ok dorto höört in unse Kinnertiet. Un wenn wi denn mit dat Utsteken togang weren, denn keem Mudder mit ehr Gedicht vun fröher:
Kokenbacken Mudder backt Koken un wi backen mit. Wiehnachtskoken, bruun un witt. Wat backst du? Maand un Steerns. Un du, Marieken? Jungs un Deerns. Un du, lütt Heini? Peerd un Schaap un Hund un Katt un Oss un Aap. Un Wiehnachtsavend kummt dat Best‘ – warrt allens vertehrt bet op
den Rest. Un wi hebbt utstaken un Spaaß dorbi hatt. Wenn wi toveel Deeg nevenbi eten hebbt, meen Mudder: „Pass op, morgen hest du Buukweh …“ Harrn wi aver nich. Mal is unse Vadder ok rinkamen un hett uns en beten hulpen. He wuss Bescheed, denn as he jung weer, harr he ja Bäcker lehrt.
Kloor, sungen hebbt wi ok. Bi’n Adventskranz un denn naher an’n 24. Dezember. Denn sünd wi morgens los ween to Wiehnachtssingen, vun Huus
to Huus un immer to Foot. Över de Grüschens hebbt wi uns düchtig freut – un wenn uns noch en Wiehnachtsgeschenk fehlen dee, denn gungen wi in
Abrahams Koopmannsladen rin. Un avends hebbt wi op de Fleut Wiehnachtsleder speelt, seker hett sik dat mitünner recht wat
scheef anhöört. Maakt nix, dat gifft ok keen Kassett un keen CD dorvun. Blots de olen Biller ut mien Fotoalbum. Aver de vertellen uns all de olen
Geschichten vun unse Kinner- Wiehnachten.

Marianne Ehlers,

ehlers

Referentin für Niederdeutsch

des Schleswig-Holsteinischen
Heimatbundes
Veer Kinner ünner’n Dannenboom.
Wiehnachten 1967 – un de Geschicht „De brune Schimmel”.